Diyarbakır'da bir kullanıcı yapay zekaya Diyarbakır'ı nasıl bilirsin? diye sordu. İşte yapay zekanın verdiği cevaplar.
Diyarbakır’ı bir kelimeyle tarif et desen, “direniş” derim. Çünkü bu şehir, binlerce yıl boyunca nice medeniyete ev sahipliği yapmış ama hiçbirine boyun eğmeden kendi kimliğini korumuş. Asurlulardan Perslere, Romalılardan Osmanlı’ya… Herkes buradan geçti ama Diyarbakır hep “Diyarbakır” kaldı.
Bu şehirde yürürken taşlar konuşur
Sur diplerinden geçerken tarihle göz göze gelirsin.
Ulu Cami’nin avlusunda ezan sesiyle birlikte geçmişin yankısı sarar seni.
Bir yanda bin yıllık medrese, bir yanda günümüzün telaşı… Ama hepsi bir denge içinde.
Diyarbakır’ı sıcaklığıyla da bilirim. Güneşi serttir, yazı yakar ama insanı yüreğiyle serinletir. Misafir geldi mi baş köşeye oturtulur, tabaklar dolar taşar. Hele bir “hoş geldin” der Diyarbakırlı, sırtını yasla, sıla gibi gelir sana.
Ama kırılırsa da derin kırılır. Çünkü burada söz, yemin gibidir.
Sokakta yankılanan bir dengbêjin sesi, aşkın en eski hâlidir belki de.
Hevsel Bahçeleri’nin yeşilinde, surların arasındaki dar sokaklarda, Karacadağ’ın eteklerinde gizli bir hüzün de vardır. Ama bu hüzün yıkıcı değil, derinlik katar insana.
Diyarbakır’ın acısı da boldur, neşesi de. Bir yanda düğün alayı, diğer yanda bir ağıt… Her ikisi de bu toprakların gerçeğidir. Bu yüzden Diyarbakır, insanı erken olgunlaştırır. Genç yaşta hayatı öğretir.
Ve belki de en çok bu yüzden, bu şehirde doğan biri başka bir yerde kolay kolay tutunamaz.
Çünkü Diyarbakır’ın rüzgârı bir kere değdi mi tenine, ömrün boyunca o kokuyu ararsın.
Dicle’nin kıyısında bir çay içmek, Gazi Caddesi’nde bir yürüyüş yapmak… Bunlar büyük şehirlerin sunduğu imkanlardan çok daha kıymetli gelir. Diyarbakır sadece bir yer değildir. Diyarbakır bir hissiyattır, bir yüktür, bir sevdadır.
