SENİ AĞLATAN NEDİR BABA?
Hakîm, imanın tadını alınca, eski cahiliye dönemlerine pişmanlık duyarak devamlı gözyaşı akıttı. Neden İslam'a girmekte geç kaldığına hayret ederek, kendini affetmeyerek yaşadı. Bir gün oğlu, onu ağlarken gördü. "Seni ağlatan nedir baba?" diye sordu. O da şöyle cevap verdi.
"Oğlum! Çok şey var. Fakat en önemlisi, Müslüman olmakta geç kalmamdır. Bir çok iyi şeylerde öncelik hakkına sahip olamadım. Hepsi geçti. Dünya kadar altın bağışlasam bunlara ulaşamam. Bedir, Uhud harplerinde Allah beni kurtarmıştı. O zaman kendi kendime: "Bundan sonra Resûlullah'a (s.a.) karşı Kureyş'e yardım etmeyeceğim. Mekke'den çıkmayacağım" dedim. Ama kısa bir süre sonra Kureyş'e iştirak ettim. Her Müslüman olmaya niyetlenişimde yaşlı ve itibarlı olanlara bakıyor, onları örnek alıyor ve onlar gibi hareket ediyordum.
Keşke böyle yapmasaydım. Bizi sırf, atalarımıza ve büyüklerimize uymak mahvetti. Ben ağlamayayım da kim ağlasın oğlum!"
On dört asır sonra bile bu duygular içinde yaşayan kim bilir nice insanlar var. Sonradan pişman olmaktansa; baştan gönüllerimizi İslam'a açmak ve onun arı duru havasında yaşamak en akıllıca bir davranış olsa gerek, İbn Hazım bu konuda güzel bir örnek, İslam'sız geçen günlere ağlamak gerek. Çünkü İslam hayattır, diriliktir, canlılıktır, insanı insan yapacak ve insanca yaşamasını sağlayacaktır.
Hakîm İbn Hazm (r.a.) İslam'a öylesine sımsıkı sarıldı ki, iman onun kalbinde güller açtı. Her şeyini feda edebilecek kıvama getirdi. Resûlullah (s.a.)'a düşmalıkta sarf ettiği her şeyi misli misline ödemek üzere kendi kendine söz verdi, ilk olarak müşriklerin toplandığı ve Resûllulah (s.a)'in öldürülme kararının alındığı Daru'n-Nedve'yi yüz bin dirheme sattı. O iğrenç geçmişin üzerine bir perde çekti. Aldığı paranın hepsini Allah yolunda bağışladı. Kureyş gençlerinden birisi ona: "Kureyş'ten kalan en iyi mirası sattın amca" deyince Hakîm: "Heyhat yavrum. Bütün iyi şeyler gitti. Sadece takva kaldı. Ben onu, bedeliyle Cennette bir ev almak için sattım" dedi.
O, bir Hac seferinde güzel örtüleriyle birlikte yüz deve götürdü. Hepsini Allah için kurban etti. Bir başka Haccında Arafat'ta yüz köleyi azad etti. Üçüncü haccında bin koyun kurban etti. Fakir fukaraya etlerini dağıttı.
HEP VEREN EL OLDU
Hakîm İbni Hazm (r.a.) Huneyn gazasından sonra Resül-i ekrem (s.a.) Efendimizden ganimet istedi. Bunun üzerine Resûlullah (s.a.) şöyle buyurdu:
"Hakîm! bu dünya malı tatlıdır. Nefse hoş gelir. Kim tokgözlülükle alırsa, o kimsenin malına bereket verilir. Kim açgözlülükle alırsa, o malın bereketi yoktur. Veren el alan elden daha üstündür."
Resûlullah (s.a.)'den bu sözleri duyan Hakîm: "Ya Resûlullah! Seni hak ile gönderene yemin olsun ki, senden sonra kimseden bir şey istemeyeceğim. Dünyadan ayrılıncaya kadar kimseden bir şey almayacağım." dedi.
Hakîm yeminini tuttu. Hz. Ebubekir (r.a.) ona Beytü'lmal'dan maaş bağlattı. Fakat o almadı. Hz. Ömer (r.a.) zamanında da maaş bağlandı yine almadı. Bunun üzerine Hz. Ömer (r.a.) halkın içinde ayağa kalktı ve: "Sizler şahit olun ey Müslümanlar! Ben Hakîm'i maaşını almaya çağırıyorum ama, o almamakta ısrar ediyor" diye ilan etti.
Hakîm İbn Hazm (r.a.) böylesine kararlı ve sözünün eri olarak yaşadı. Veren el oldu. Alan el değil, İslam'dan uzak geçirdiği vakitlere hep ağladı. Pişman oldu. Bizlere de güzel örnek oldu. Hayırlı işlerde acele edilmesini, geç kalınmaması gerektiğini öğreterek ahirete göç etti. Cenabı Hak'tan şefaatlerini niyaz ederiz.