Beşir bin Hasâsiyye (r.a.)-2

Bunu duyan Beşir (r.a.) ağlayarak şöyle dedi:

“Ey Allah’ın Resûl’ü, uzat elini, bütün bunları yapmak üzere sana biat edeyim!”[1]

Suffe Ashâbı’ndandı. Re­sû­lul­lah’a büyük bir sevgiyle bağlıydı. Re­sû­lul­lah’a bir zarar gelmesinden endişe eder, yalnız olarak bir yere gittiğini görürse he­men takip ederdi.

Kendisi anlatıyor:

“Bir gece Re­sû­lul­lah (a.s.m.) evden çıkmıştı. Ben de arka­sından onu takip ettim. Bâki Mezarlığı’na gitti ve şöyle buyurdu: ‘Müminler topluluğunun yurdu! Allah’ın selamı üzerinize olsun. Muhakkak biz de size ka­vuşacağız. Allah’tan geldik, yine O’na döneceğiz. Siz hayırlara nail olmuş bir ne­silsiniz. Birçok kötülük gelmeden önce gittiniz.’

“Re­sû­lul­lah (a.s.m.) sonra benim geldiğimi fark etti. Kim olduğumu sordu. ‘Beşir.’ de­dim. ‘Allah’ın, gözünü, kalbini, kulağını İslam’a yöneltmesine razı ol­maz mısın?’ bu­yurdu. ‘Elbette olurum, yâ Re­sû­lal­lah!’ dedim. Niçin geldiğimi sordu. ‘Tehlikeli hay­vanların size zarar vermesinden korktuğum için!’ de­dim.”

Beşir (r.a.), Re­sû­lul­lah’ın vefatından sonra onun acısına dayanamayacağını düşünüyor­du. Bu sebeple Peygamberimize, “Yâ Re­sû­lal­lah, sizden önce öl­mem için dua edin!” diye ricada bulundu. Re­sû­lul­lah (a.s.m.), “Ben bunu Al­lah’tan hiç kimse için iste­mem!” buyurdu.[2]