Ebû Fukeyhe (r.a.) bir köleydi. Kalbi İslam’la nurlanmıştı. Fakat efendisi bunu haz­medemiyordu. Çünkü kendisi, kör, sağır, cansız putlara tapmaktaydı. “Nasıl olur da, bir köle olduğu hâlde bizim yolumuzu terk eder?!” diyor, vazgeçirmeye çalışıyordu.

Ebû Fukeyhe’yi çeşitli işkencelere tabi tutuyor, eza cefa çektiriyordu. O kadar ki, gü­­neşin alev alev yanan sıcağında onu çöllere götürüyor, kızgın çakıl taşları­nın ve kum­­ların üzerine sırt üstü yatırıyor, üzerine kalkamayacağı kadar ağır taşlar koyuyordu.