Peygamberimizin Medine’ye gelmesinden ve İslam’ın gün geçtikçe yayılma­sından rahatsız olan Yahudiler ve münafıklar, Hz. Es’ad’ın ölümünü dedikodu ve­silesi yaptılar. Bu hadiseyi Peygamberimiz için bir eksiklik olarak gördüler. Şöyle diyorlardı:

“Eğer o bir peygamber olsaydı, arkadaşı ölmezdi!”

Bunun üzerine Peygamberimiz şöyle buyurdu:

“Ben ne kendim için ne de arkadaşım için Allah’tan gelecek bir şeyi savmaya malik değilim!”

Es’ad bin Zürâre’nin ölümü üzerine Neccaroğulları toplanıp Re­sû­lul­lah’a gel­diler, “Yâ Re­sû­lal­lah! Biliyorsunuz ki, o bizim temsilcimizdi. Onun yerine bi­rini tayin et.” dediler. Peygamberimiz, “Siz benim dayılarımsınız, sizin temsil­ciniz benim!” buyurdu. Onlar da bunu kendileri için büyük bir bahtiyarlık vesile­si saydılar ve sevinçle oradan ayrıldılar.[1]