Çocukların Çığlığına Kulak Vermeyen Dünya

Gazze’den gelen her haber yüreğimizin ortasına düşen bir taş gibi ağır. Bir zamanlar harita üzerinde küçücük görünen bu toprak parçası, bugün insanlığın vicdanını ölçen devasa bir sınav hâline geldi. İsrail’in bitmek bilmeyen bombardımanları, sadece binaları değil; çocukların gülüşlerini, annelerin dualarını, babaların umutlarını da yerle bir ediyor.

Savaşın en ağır faturası: Çocuklar

Gazze Sağlık Bakanlığı’nın verilerine göre on binlerce insan hayatını kaybetti. Bunların üçte birinden fazlası çocuk. Her saat başı bir çocuğun öldüğü bir coğrafyadan bahsediyoruz. İnsan, kendi vicdanına soruyor: Bu tabloya sessiz kalmak, ölüme ortak olmak değil mi?

Her anne çocuğunu doyuracak bir lokma ekmek ararken, her baba ailesini koruyacak güvenli bir köşe bulmaya çalışırken gökten yağmur değil, bomba yağıyor. Dünyanın gözü önünde, hiçbir suç işlememiş küçücük bedenler hedef oluyor.

Kadınların acısı

Savaş, en çok kadınları vuruyor. Evlerini, ailelerini, çocuklarını kaybediyorlar. Hastane kapılarında çaresizce bekleyen, yıkıntıların altında yakınlarının cansız bedenlerini arayan, toprağa evladını veren kadınların gözyaşlarını kim durdurabilir? Bu tablo, sadece bir savaşın değil; insanlığa karşı işlenen büyük bir suçun ifadesidir.

Uluslararası sessizlik

Birleşmiş Milletler raporları “soykırımsal şiddet” ifadesini kullanıyor. İnsan Hakları Örgütleri “savaş suçu” diyor. Ama sonuç değişmiyor: Dünyanın güçlü devletleri sadece kınama mesajlarıyla yetiniyor. Çocukların hayatı, diplomatik hesapların gölgesinde yok sayılıyor.

Bu noktada sormak gerek: Eğer öldürülen binlerce çocuk bile dünyayı harekete geçirmiyorsa, hangi acı harekete geçirecek?

Vicdanın tarafı

Gazze’de yaşananları görmezden gelmek, sadece bir halkın değil, tüm insanlığın değerlerini yok etmektir. Çocukların gözlerindeki korku, annelerin feryadı, enkaz altındaki sessizlik bize şunu hatırlatıyor: Vicdanın tarafı bellidir. Ya zalimin yanında olacağız ya da mazlumun. Ortası yok.