Ekranların Ardındaki Yalnızlık

Her gün elimizden düşürmediğimiz telefonlar, artık yalnızca bir iletişim aracı değil, adeta yaşamın merkezi oldu. Gün içinde saatlerce sosyal medya akışını kaydırıyor, gündemi oradan takip ediyor, haberleri oradan alıyor, hatta dostlarımızla sohbeti bile oradan yapıyoruz. Peki ya gerçek hayatta ne oluyor?

Kafelerde oturan gençlere bakın. Masada üç kişi, herkesin gözü telefon ekranında. Sohbet yok, göz teması yok, kahkaha yok. Oysa eskiden bir kahvenin hatırı vardı; şimdi kahvenin yanındaki “story”nin hatırı kaldı.

Teknoloji, hayatımızı kolaylaştırırken bizi yavaş yavaş birbirimizden koparıyor. “Bağlanmak” için üretilen cihazlar, aslında bizleri daha çok yalnızlaştırıyor. Dijital arkadaşlıklar, yüz yüze dostluğun yerini tutmuyor. Çünkü bir “emoji gülücüğü”, gerçek bir tebessümün sıcaklığını asla taşıyamıyor.

Burada suç sadece teknolojide değil elbette. Bizim de tercihlerimiz, alışkanlıklarımız ve kolaycılığa sığınışımız var. Evet, telefonlarımızdan uzak kalmamız mümkün değil ama belki biraz dengeli olabiliriz. Bir dostla buluştuğumuzda telefonu kenara bırakmak, çocuklarımızla oynarken bildirimleri kapatmak, aile sofralarında televizyon yerine muhabbeti açmak…

Bazen gerçek mutluluk, ekranın ışığında değil, karşımızdakinin gözlerinde saklıdır.