Eskiden İnsanlar Gözleriyle Konuşurdu

Şimdi her şeyin sesi var...

Telefonların, bildirimlerin, televizyonların…
Ama insanın sesini duymak zorlaştı.

Eskiden biri seni görünce “nerelerdesin be!” derdi,
Gerçekten merak ederdi nerede olduğunu.
Şimdi mesaj atıyor: “yazmadın.”
Fark ettin mi? Artık kimse birbirini özlemiyor, sadece bekliyor.

Bir bakışta anlaşmak diye bir şey vardı.
Şimdi herkesin gözünde ekran yansıyor.
Bir zamanlar “göz göze gelmek” bir duyguydu,
Şimdi “göz kontağı” bile rahatsız ediyor insanları.

İnsanlar değişti demek kolay.
Ama aslında değişen biz değiliz, unutan biziz.
Unuttuk nasıl dinlenir, nasıl sevilir, nasıl susulur.
Oysa bazı şeyleri söylemeden de anlatırdı insan.

Bir anne, çocuğuna bakarken şefkatiyle konuşurdu.
Bir dost, omzuna dokununca “buradayım” derdi.
Bir sevgili, sessizce yürürken bile yanındaydı.

Şimdi her şey anlatılıyor ama hiçbir şey hissedilmiyor.
Belki de bu yüzden kalabalıklar içinde bu kadar yalnızız.
Çünkü kimse artık gözleriyle konuşmuyor.