Gökyüzüne Mektup

Bu sabah postacı kapıyı çaldı,

Ama mektup bana değil, gökyüzüneydi.
Üzerinde yazıyordu:
“Alıcısı: Sonsuzluk. Gönderen: İnsanlık.”

Mektubu açtım.
İçinden bir parça umut, bir tutam korku ve biraz da pişmanlık döküldü masaya.
Satırlar şöyle başlıyordu:

“Sevgili gökyüzü,
Biz aşağıda biraz karıştık.
Ağaçları kestik, birbirimizi kırdık,
bazen nefes almayı bile unuttuk.
Ama seni hâlâ seviyoruz.
Çünkü sen, hiçbir şey istemeden hep üzerimizde duruyorsun.”

Sonra bir bulut geçti penceremin önünden.
Sanki cevap verir gibiydi:
“Ben size hep baktım, ama siz artık yukarıya bakmıyorsunuz.”

Bir an durdum.
Gerçekten ne zamandır gökyüzüne bakmadığımı düşündüm.
Oysa bir zamanlar çocukken, her bulutun şekline bir anlam verirdim.
Şimdi bulutlar aynı, sadece biz değiştik.

Belki de bazen mektup göndermek gerek yukarılara.
Ne posta pulu ister, ne adres…
Sadece içten bir bakış, samimi bir nefes yeter.

Ve belki bir gün,
Gökyüzü de bize cevap yazar:
“Ben sizi hiç bırakmadım, sadece bekledim.”