Kendine Uğramayı Unutan İnsan

Her sabah bir yerlere yetişiyoruz.

Kimi işe, kimi okula, kimi hiç bitmeyen koşuşturmaların tam ortasına...
Ama farkında mısın, bir yere yetişirken hep bir yerden uzaklaşıyoruz?
En çok da kendimizden.

Bir sabah kahveni içerken aynaya bak.
O gözlerin yorgunluğu nereden geliyor sence?
Uykusuzluktan değil o.
Koşarken unuttuğun kendinden geliyor.

Eskiden insanlar kendine vakit ayırırdı.
Bir çay demler, balkonda oturur, gökyüzüne bakardı.
Şimdi çay ılıyana kadar üç bildirim geliyor,
Bir “reel”, bir “story”, bir “bildirim sesi” derken, ruh sessizliği unutuyor.

Oysa insanın en çok ihtiyacı olan şey, sessizlik değil midir?
Bir beş dakika boyunca sadece nefesini duymak,
Kendi düşüncelerinin sesini işitmek...

Bazen en büyük iyilik, hiçbir şey yapmamaktır.
Ne paylaşmak, ne konuşmak, ne plan yapmak...
Sadece susmak ve kendi içine uğramak.

Belki de mutluluk oradadır —
Yeni bir şehirde, yeni bir insanda değil...
Kendi içine döndüğün o küçük sessiz odadadır.