Duymuyoruz, Çünkü Dinlemiyoruz

Birini anlamak için bazen sadece dinlemek yeter.

Ama biz artık dinlemiyoruz.
Herkes konuşuyor, kimse duymuyor.

Bir arkadaş derdini anlatırken bile, aklımızda sıradaki cevabımız var.
Bir çocuk ağladığında “sus” diyoruz ama “neden ağlıyorsun” demiyoruz.
Bir yaşlı dert yanarken sabırsızlanıyoruz, çünkü bildirim sesi geldi.
Empati artık kitaplarda güzel duran bir kelimeye dönüştü, o kadar.

Eskiden insanlar birbirinin gözünün içine bakardı.
Şimdi gözler ekranlarda, kulaklar kulaklıklarda, kalpler ise “meşgul” tonunda.
Oysa birini anlamak, dünyanın en sade ama en derin eylemidir.
Dinlemek, bazen sarılmaktan bile daha güçlüdür.

Kimse kusursuz değil; hepimizin yükü, korkusu, hatası var.
Ama insanı insan yapan, başkasının acısını da hissedebilmesidir.
Kimi zaman bir söz, kimi zaman sadece sessiz bir varlık yeter.

Belki de en çok buna ihtiyacımız var:
Birbirimizi anlamaya, birbirimize durup gerçekten kulak vermeye.
Çünkü dünya bağırıyor, ama insan sessiz kaldıkça anlam kayboluyor.