Eskiden küçücük bir iyiliğin bile bir karşılığı vardı:
Samimi bir “sağ ol”, göz temasıyla söylenmiş bir teşekkür…Bugün ise iyilikler hızla tüketiliyor, teşekkür ise çoğu zaman atlanıyor.
Toplum olarak bir şeyi normalleştirdik:Yapılanı hak saymayı.Biri yardım ettiğinde, biri emek verdiğinde, biri fedakârlık yaptığında bunu olması gereken gibi görüyoruz.Oysa emek, her zaman fark edilmek ister.
Teşekkür etmek, büyüklük değildir; inceliktir.Bir insanın varlığını, katkısını, çabasını kabul etmektir.Ve ilginçtir, teşekkür eden insan küçülmez; aksine yücelir.
Bugün iş hayatında da, aile içinde de, sokakta da aynı eksikliği görüyoruz.Bir kapıyı tutan var ama teşekkür yok.Bir işi yetiştiren var ama takdir yok.Bir yükü paylaşan var ama fark eden yok.
Bu sessiz nankörlük, zamanla insanları yorar.Emek veren susar, iyi niyet geri çekilir, ilişkiler mekanikleşir.
Oysa bazen tek bir cümle yeter:“Eline sağlık.”“İyi ki varsın.”“Bunu fark ediyorum.”
Bu cümleler kimseyi fakirleştirmez ama birçok insanı güçlendirir.
Belki de bugün toplum olarak yeniden öğrenmemiz gereken en basit ama en kıymetli şey şudur:Teşekkür etmek.
Çünkü değer görmek, insanın hayata tutunma sebeplerinden biridir.