Bir şehir, insanın aynasıdır aslında.
Kaldırımlarında kim yürümüşse, o şehrin ruhu da o olur.Bir çocuğun düşüp dizini kanattığı yerde, bir başkası büyüyüp umutlarını arar.Kaldırımlar, sessizdir ama her şeyi görür.
Bir bakarsın, sabah işe yetişmeye çalışan birinin telaşına tanık olmuşlardır.Bir bakarsın, elinde poşetle eve dönen yaşlı bir teyzenin yorgunluğunu taşımışlardır.Ama kimse dönüp de o taşlara bir teşekkür etmez.Oysa onlar, şehrin en sadık hafızalarıdır.
Son yıllarda ne çok değişti şehirler...Binalar yükseldi, gökyüzü küçüldü, komşuluklar azaldı.Bir zamanlar kapı önlerinde yapılan sohbetler, şimdi sosyal medyanın sessiz kutucuklarına taşındı.Kaldırımlar hâlâ yerinde ama üzerinde yürüyen insanın ruhu değişti.
Bir çocuk artık dışarıda oynamıyor.Bir genç, kafasını telefondan kaldırmadan yürüyüp geçiyor.Ve şehir, bu sessiz değişimi hüzünle izliyor.
Belki de yeniden durup o taşların üstünde bir nefes almak gerek.Bir selam vermek, bir gülümsemek, bir “nasılsın” demek gerek.Çünkü şehir sadece binalardan ibaret değil.Biraz insan, biraz hatıra, biraz da vicdan gerek…