İnsanın en zor savaşı, çoğu zaman kendi geçmişiyle olur.
Yaşanan bir kırgınlık, söylenmemiş bir söz, bitmiş bir ilişki, yapılmamış bir seçim…Zaman geçse bile bazı anılar zihnin bir köşesinde taze bir yara gibi kalır.
Geçmiş, insanın omzuna görünmez bir yük bindirir.İleriye adım atmak ister ama bir şey geri çeker.Mutlu olmak ister ama eski bir acı içini acıtır.Unutmak ister ama hatırlamak hep daha kolay gelir.
Çünkü geçmiş, hafızada değil; duyguların derinlerinde saklanır.
Birçok insan bugün mutsuzsa nedeni geçmişte çözülmemiş bir düğümdür.Belki bir pişmanlık, belki bir yanlış karar, belki de “keşke söylemeseydim” dediği bir cümle…İnsan, geçmişiyle yüzleşmediği sürece sürekli aynı duvara çarpar.Aynı hatayı tekrar eder, aynı acıya düşer, aynı döngüyü yaşar.
Oysa geçmişin anlamı başkadır:Öğretmek için vardır, zincirlemek için değil.
Kabul etmek cesaret ister.Barışmak olgunluk ister.Bırakmak ise en büyük özgürlüktür.
Geçmişle hesaplaşmak;kendini suçlamak değil,kendini anlamaktır.
Ve bir noktadan sonra insan şunu fark eder:Geçmişe tutunmak, geleceği kaçırmaktır.
Hayat ileriye akar.Acılar, hatalar, yanlışlar… Hepsi bir gün anlamını bulur.Yeter ki insan, geçmişin gölgesinde kalmak yerine kendi ışığına doğru yürümeyi seçsin.