Bazen düşünüyorum…
Keşke bir “zaman dondurucusu” icat edilse.Buzdolabı değil ama — öyle içine koyduğun yoğurdu değil, anılarını saklayan cinsten…
Mesela bir sabah uyanıp dışarıya baktığında, gökyüzü gri, kahve soğuk, yüzünde sabahın mahmurluğu…O anın içine bir “tık” sesiyle girip, zamanı dondurmak isterdim.Çünkü biliyorum: beş dakika sonra o kahve bitecek, haberler açılacak, gündem değişecek, insanlar yeniden koşuşturacak.Ve o an — o sade, sessiz, tarifsiz an — kaybolup gidecek.
Belki de hepimiz biraz “anı koleksiyoncusuyuz.”Kimi fotoğraflarla, kimi kokularla, kimi bir şarkının nakaratında saklar geçmişini.Ama saklayamadığımız şey, o anın hissi.Çünkü hisler; zamana değil, ruha bağlıdır.Zaman akar, ruh kalır.
Eğer bir gün biri gerçekten zaman dondurucusunu icat ederse,Ben o cihazı satın alıp sadece annemin gülüşünü saklardım.Belki de bir bardak çayın buharını, bir dost sohbetinin sıcaklığını,ya da Diyarbakır sokaklarında akşam üstü esen tozlu rüzgârı…
Ama sonra fark ettim:Belki de zaten hepimizin içinde küçük bir zaman dondurucusu var.Adı “hafıza.”Ve ne kadar pas tutsa da, ara sıra açınca o anları yeniden yaşatıyor insana — taze taze, sıcacık…