Değerli okuyucularımız,Bazen saatlerce konuşuruz, derdimizi anlatmaya çalışırız ama bir türlü karşı tarafta yankı bulamaz kelimelerimiz. Oysa belki de çoğumuzun en büyük ihtiyacı; anlatmak değil, anlaşılmaktır.
Modern dünyanın gürültüsü içinde sesimizi duyurmak kolaylaştı ama anlaşılmak daha da zorlaştı. Sosyal medyada yazıyoruz, konuşuyoruz, paylaşıyoruz… Fakat kim gerçekten dinliyor? Kim, o sözlerin ardındaki duyguyu fark ediyor?
Çocuklar, anlaşılmadıklarında hırçınlaşır. Gençler, seslerini yükseltir. Yetişkinler ise sessizleşir… Çünkü herkesin bir derdi vardır, ama derdini bilen, duyan çok azdır. Belki de bu yüzden insanlar psikologlara, dostlara, hatta yabancılara içini döküyor. Anlaşıldığını hissetmek, insanın içindeki yalnızlığı aydınlatan bir mum gibi.
Toplum olarak da birbirimizi dinlemeye değil, cevap yetiştirmeye odaklıyız. Oysa bazen bir insanı susturarak değil, konuşmasına izin vererek iyileştirebiliriz. Bazen de bir bakış, bir suskunluk, bir omuz dokunuşu bütün kelimelerden daha çok şey anlatır.
Anlamak, emek ister. Kalpten bir çaba, samimi bir niyet gerektirir. Ama değdiği yürekleri onarır. Çünkü bir insan, gerçekten anlaşıldığında kendini daha az savunma ihtiyacı duyar, daha az öfkelenir, daha çok güvenir.
Belki bugün bir deney yapabiliriz hep birlikte. Karşımızdakini yalnızca duymakla yetinmeyip, anlamaya çalışalım. Belki de çözülmeyen birçok sorun, anlaşılmadığımız için çözülmemiştir. Unutmayalım ki; "anlatmak bir ihtiyaç olabilir, ama anlaşılmak bir lütuftur." Sağlıcakla kalın.