Haziran ayının ortasındayız ama sanki Temmuz'un ortasında kavruluyoruz. Termometreler 40 derecelere dayandı, asfalt yumuşadı, gölgeler kısaldı, serinlik hayal oldu. Artık yaz bize gelmiyor; biz yazın tam ortasında yaşıyoruz. Bu yıl sıcak hava sadece bedenlerimizi değil, zihinlerimizi de esir almış gibi.
Kaldırımlarda yürüyen yaşlı bir amca cebinden mendil çıkarıp alnını siliyor, güneşin altındaki çocuklar artık sokakta değil, ekran başında. Beton binaların arasında sıkışmış hayatlar, birkaç serinlik damlası için marketten alınan buzlu suya, klimadan gelen cılız bir nefese muhtaç kalıyor.
Eskiden sıcak hava demek dondurma, deniz ve yazlık hatıraları demekti. Şimdi sıcak, bir tehlike. Hele ki çalışanlar, pazarcılar, temizlik işçileri… Sokağın sıcağını evin serinliğine taşıyamayan milyonlarca insan için yaz, bir tatilden çok sınav gibi geçiyor.
İklim değişikliği artık bir haber değil, gerçekliğimizin ta kendisi. Yıl yıl değil, ay ay daha da yakıcı hale geliyor mevsimler. “Bu sene yaz çok sıcak geçecekmiş” demeye gerek kalmadı, çünkü artık her sene öyle. Kuraklık, su sıkıntısı, orman yangınları… Hepsi sıcak havanın sessiz ama yıkıcı gölgeleri.
Çözüm bireysel değil, toplumsal. Ağaç dikmeden, gölgelikler yapmadan, şehir planlamasında doğayı hesaba katmadan bu kavurucu gerçeklikten kaçış yok. Bu yüzden artık “aman klima çalışıyor mu” demekten çok, “şehrimiz serin mi” demeliyiz.
Çünkü bazen bir ağaç gölgesi, en pahalı klimadan daha kıymetli olabilir.