Ebû Akîl, kazancının ve elinde olanının yarısını vermişti. Ancak bu kadar ya­pa­bil­mişti. Bununla, imkânı nispetinde en büyük yardımı yapmış oluyordu. Bu sebeple, kalbi müsterihti; elinde harmanlar dolusu hurma da olsa, yarısını ver­meye hazırdı. Ebû Akîl’in bu mütevazi hareketini geriden gözetleyen münafık­lar yine rahat durmadılar. Gül­meye başladılar. Alaylı bir tavırla, “Ebû Akîl, di­ğer zenginlerle birlikte anılmak için bir sa’ hurma getirdi. Allah, Ebû Akîl’in ge­tirdiği bu hurmaya muhtaç mıdır ki?!” diye söylenmeye başladılar.[2]