Ebû Said (r.a.), karşılaştığı yeni bir meselede Re­sû­lul­lah’a sormadan hareket etmez­di. Bir defasında Peygamberimiz onları bir vazife için göndermişti. Arap yurtlarından birine misafir olmak istedilerse de onlar kabul etmediler. Fakat bi­raz sonra Arap kabilesinin reislerini bir akrep soktu. Ne yaptılarsa çaresini bula­madılar. Sahabilere geldiler ve bununla ilgili bir şey bilip bilmediklerini sordu­lar. Ebû Said (r.a.), “Ben biliyorum.” dedi. “Ancak bizi misafir etmeniz için size başvurduğumuz hâlde kabul etmediniz. Karşılığında bir şey vermezseniz oku­mam!” Araplar kabul ettiler. Hep birlikte reisin yanına gittiler. Ebû Said (r.a.) yedi defa Fatiha’yı okudu. Biraz sonra reis eski sıhhatine kavuştu. Bedeviler bu­na karşılık sahabilere bir sürü koyun verdiler. Onlar bunu aralarında paylaşmak istedilerse de, Ebû Said (r.a.), “Hayır. Re­sû­lul­lah’a sormadan bunu yapamayız. Hadiseyi Re­sû­lul­lah’a anlatırız, koyunları da kendilerine arz ederiz. Neyi uygun görürlerse öyle hareket ederiz.” dedi. Hepsi bunu kabul ettiler. Medine’ye döndüklerinde Ebû Said (r.a.), olayı Peygamberimize nakletti. Re­sû­lul­lah da sürüyü paylaşmalarında bir mahzurun bulunmadığını söyledi.[7]