Ama sen İslam’ı inkâr ediyordun!”
Hind de kocasına şöyle cevap verdi:
“Evet. Vallahi öyle idim. Ancak şimdi, ben şuna kesinlikle inanıyorum ki, bu geceden önce bu mescitte [Kâbe’de] Allah’a hakkıyla kulluk edilmemiştir. Yemin ederim ki, Müslümanlar bütün geceyi namaz kılarak, ayakta, rükûda ve secdede geçirdiler.”
Karısının kesin kararlı olduğunu gören Ebû Süfyân şöyle dedi:
“Öyle ise akrabandan birisini yanına al ve Muhammed’e git.”
Ertesi günü Hind’in kardeşi Ebû Huzeyfe, Hind ve diğer kardeşi Fâtıma’yı da alarak Resûlullah’a geldiler. Resûlullah onlara İslam’ı anlattı ve bazı şartlarda biatlarını kabul edeceğini bildirdi. Hind tam Resûlullah’a biat edeceği sırada şöyle dedi:
“Ben sana hırsızlık etmemek üzere biat edemem! Zira sen Ebû Süfyân’ın cimriliğini bilirsin. Bana kâfi derecede mal ve yiyecek vermez, ben ise onun malından çalarım!”
Resûlullah, gidip Ebû Süfyân’dan helallik dilemesini, aksi takdirde biatını kabul edemeyeceğini bildirdi. Hind doğruca Ebû Süfyân’a gitti ve durumunu anlattı. O da kendisine helallik verdi. Hind sevinç içinde Resûlullah’a geldi. Bu gelişi öncekinden farklıydı. Örtünmüştü. Resûlullah biatını kabul etti. Sonra Hind, Resûlullah’a karşı içinden geçenleri şöyle ifade etti:
“Ey Allah’ın Resûl’ü! Burada senin çadırından daha çok hiçbir çadıra kin duymazdım. Senin çadırından daha fazla hiçbir çadırın yağmalanmasını istemezdim. Fakat Allah’a yemin ederim ki, bugün Allah’ın, senin çadırını mamur etmesini ve mübarek kılmasını temenni ediyorum.”
Bu sözlere karşı Resûlullah’ın cevabı şu oldu:
“Allah’a yemin olsun ki, beni çocuklarınızdan, anne ve babanızdan daha çok sevmedikçe gerçekten iman etmiş olmazsınız.”
Eve döndüğünde Hind’in (r.anha) ilk işi, oradaki putu kırıp parçalamak oldu. Puta vurduğu her bir darbede Hind’in ağzından şu sözler dökülüyordu:
“Biz seninle beraberken aldanmıştık!”
Artık o da İslam’ın sonsuz saadetine kavuşmuştu.[1]